“Tekrar etmesi imkansız değil”

Merhaba ben 1998 Sonbaharı’nda üniversiteye ilk adımımı attım. Şubat sancılarının doğumu bu döneme denk gelmişti… Birkaç ay okula alışma sürecimiz geçmişti ki dönüp duran fırtına bizi de vurdu. Bir pazartesi sabahı Göztepe Kampüsü’nün önünde RoboCop polisler etten duvarı örmüştü. Duyumlar alıyorduk ama o anı yaşamak hayatımın unutamadığım yaralarından birini açtı ve hiç kapanmadı… Hala burnumun direği sızlar… Çöktük kaldık karşı kaldırımda. Sınıf arkadaşlarımız gözümüzün önünde girerken bize duvar oldu her kapı. O günden sonra hep kendimi değersiz ve sahipsiz hissettim. Günlerce bekledik bekledik… Sessiz çığlıklarımızı içimizden haykırıp tartaklanıp kapılardan kovularak bekledik. Bu o kadar yaralayıcıydı ki kimse varlığımızı, insanlığımızı görmüyordu. İdeolojik bir kıskaçta bizi ezmek için türlü işkenceyi ve eziyeti reva gördüler. Bugün bir öğretmen olarak o günleri asla unutmuyorum… Ben de açtıkları yaralar hep kanar. Mahşere kalmasa keşke bu ahlar… Herkese de bugünleri anlatıyorum çünkü tekrar etmemesi imkansız değil bence mümkün hatta… Çünkü hala okuldaki meslektaşlarımız bile bizi kabul etmiş değil. Rabbimden dilerim bir daha o durumlara düşmeyelim. Müslüman aynı delikten iki defa ısırılmaz. Nolur hafızamızı diri tutalım. Bize verilen nimetlere şükredelim ve elimizde olanı altın tepside sunmayalım. Davamız hala diri ve taptaze…