2017 Yılı

2017 yılında KPSS sınavından gerekli puanı alıp Ankara’da ögretmenlik mülâkatına katılmıştım. Mülâkat komitesinde üç kişi vardı, muhtemelen hepsi de müdür ya da milli eğitim müdürlüğünde görev yapan kişilerdi. Mülâkat salonuna girdiğim anda adımı & alanımı söyledikten sonra İngilizce konuşmaya başladık. Herkesle selamlaştıktan sonra masanın üzerindeki soru zarflarından iki tanesini seçip yerime oturdum. Kendimi tanıtmamı istediler, konuşma İngilizce ilerledi. Başka bir dil daha bildiğimi, onun üzerine çalıştığımı söylediğimde komisyondaki müdürlerden biri o dilde konuşmaya devam etmemi istedi. Ben de dil değiştirip anlatmaya devam ettim. Bir süre sonra Türkçe konuşmamı istediler. Benimle konuşan müdür diğerlerine neler anlattığımı tercüme etti. İçlerinden birisi o süre içerisinde sadece İngilizce konuştuğumu sandığını “Ben de diyorum, duymalı İngilizce ne kadar değişmiş” cümlesiyle ifade etti. Ardından seçtiğim zarflardaki eğitim sorularını cevaplamamı istediler. Cevaplarım beğenildi, esasen burada mülakat da bitiyordu. Müdürlerden birisi hiç beklemediğim bir yorum yaptı. “Hocam çok iyisin de şu olmasaydı ne güzel olurdu” dedi. O sırada eliyle başını işaret ediyordu. Neye uğradığımı bilemedim. Bir süre sadece müdürün yüzüne bakabildim. Şoktan çıkıp cevap vermeye hazırlanırken müdürlerden biri benim yerime cevap verdi. “Neden öyle diyorsun, bak ne kadar modern giyinmiş” dedi. Nefes alıp ben de o kişiye bunun öğretmenlik için bir engel olmadığını söyledim. Puanımı hesaplamaya başladılar. Aralarında konuşmalarını duyabiliyordum. Normal verebilecekleri sınırın üstünde bir puana ulaşmıştım. Ama onu da aşağı çekmek durumunda kaldılar.

Hâlâ birilerine öğretmenim dediğimde görüntümden dolayı şaşırdıklarını, branşımın İngilizce olduğunu ifade ettiğimdeyse bu şaşkınlığın bir üst seviyeye çıktığını görüyorum. Tepkileri beni rahatsız ediyor ama mutsuz da olmuyorum. O kişilerle uzun vadeli bir iş ya da ilişki kurmayacağımın ipuçlarını toplamış oluyorum.